Багатую і цікавую гісторыю мае беларуская кухня. Да наc дайшлі шматлікія рэцэпты самабытных страў, якія вядомы не толькі на сваёй радзіме, але і за мяжой, напрыклад, беларускія дранікі, халаднік, зацірка, мачанка і іншыя.
Па сваіх характарыстыках стравы беларускай кухні можна падзяліць на раслінныя і мясныя, посныя і скаромныя, паўсядзённыя, святочныя, абрадавыя. Да посных адносяцца ўсе стравы расліннага паходжання, а таксама рыба і рыбныя прадукты. Асноўную ролю ў харчаванні беларусаў адыгрывалі раслінныя прадукты. Аднак іх суадносіны з нерасліннай ежай не паддаюцца дакладнаму вызначэнню, бо большасць вядомых беларусам страў уключала кампаненты як расліннага, так і жывёльнага паходжання. Зыходзячы з гэтых акалічнасцей, усю ежу мэтазгодна падзяліць на паўсядзённую, святочную і абрадавую. Да апошняй адносяцца стравы і кулінарныя вырабы, якія суправаджалі тыя ці іншыя абрадавыя святы і, адпаведна, абрадавыя дзействы: хлеб, бліны, яйкі, яечня, мяса, мёд.
У посныя дні з рацыёнаў харчавання выключаліся тлустыя і мясныя прадукты, смятана, малако.
Пасты заканчваліся святочнымі днямі, якім спадарожнічалі абрадавыя дзействы, тэатралізаваныя прадстаўленні, гульні і шчодры святочны стол. Найбольш багатым быў стол на Вялікдзень, Радаўніцу, Сёмуху, Спас, Дзяды. Прычым кожнаму святу адпавядала пэўная ежа, цэлы набор страў.
Не менш шчодрым быў стол на сямейныя святы і з нагоды прыёму шаноўных гасцей. Беларуская гасціннасць заўсёды была сардэчнай, бескарыслівай і шчырай. Скупасць, прыжымістасць, хцівасць лічыліся горшымі якасцямі, што прыніжалі ўласную годнасць, кампраметавалі чалавека ў вясковай грамадзе.
Стравы беларускіх вяскоўцаў былі сытнымі, адносна нескладанымі ў прыгатаванні (многія доўга тушыліся ў печы), але заўсёды свежапрыгатаванымі: астылую або разагрэтую ежу на стол не падавалі.
Гасціннасцю славілася і беларуская шляхта. Шляхецкія сядзібы і засценкі былі раскіданы на вялікіх прасторах беларускага краю. Выпадковае наведванне суседа ці родзіча, знаёмага было заўсёды святам. Шляхціч любіў шчодры стол, быў чалавекам кампанейскім, шчырым і адкрытым, хаця і ганарыстым.
У посныя дні на шляхецкі стол падавалі рыбу, гародніну, хлебныя вырабы з мёдам, рулет з макам, рознае пітво.
Такім чынам, асартымент традыцыйных страў на стале беларусаў быў даволі шырокім і разнастойным і прыкметна вар’іраваў у залежнасці ад прыродных умоў, гаспадарчай спецыялізацыі, эканамічнага стану сям’і, народнага календара і пары года.